Onderschrift afbeelding: (LR) Teertha (11) en Dikshant (21) kwamen om bij crashes; Rahil (38) zit in een rolstoel

Gereproduceerd van Tijden van India. Verhaal van Nitasha Natu. 

MUMBAI: Teertha Patel zou deze maand twaalf zijn geworden. De dagen in de aanloop naar haar verjaardag bracht de familie altijd samen door. Maar dit jaar bracht haar vader, Nitin, de tijd door met rondjes maken op een politiebureau. Nitin is op kruistocht geweest om gerechtigheid te krijgen voor zijn dochter die op 1 februari omkwam bij een verkeersongeval. Het vader-dochterduo was uitgestapt om vogels te voeren in Kandivali East toen een snel rijdende motorrijder hen ramde.

Net als Teertha was ook de 21-jarige Dikshant Mhashelkar het slachtoffer van te hard rijden. Dikshant, werknemer van een vijfsterrenhotel en het enige verdienende lid in zijn familie, reed van zijn werk naar huis toen een vrachtwagen op 15 april in Goregaon East op zijn motorfiets botste. De vrachtwagenchauffeur gaf later tegenover de familie Mhashelkar toe dat hij dat niet was. in staat om de snelheid van zijn voertuig op tijd te beheersen. Zeven maanden na het ongeval is de vrachtwagenchauffeur op borgtocht vrijgelaten, maar de Mhashelkars hebben nog steeds moeite om hun verlies te verwerken.

Op Wereldherdenkingsdag voor verkeersslachtoffers Zoals op 21 november werd waargenomen, willen beide families dat de autoriteiten actie ondernemen om de snelheidsovertredingen te beteugelen en uiteindelijk nog meer sterfgevallen door ongevallen te stoppen.

“Het herinrichten van straten om prioriteit te geven aan kwetsbare weggebruikers en lagere snelheden is het meest effectieve instrument om het aantal verkeersdoden in onze straten terug te dringen”, zegt Abhimanyu Prakash, senior programmamanager bij de in de VS gevestigde National Association of City Transportation Officials (NACTO), een partner van de Bloomberg Philanthropies initiatief voor mondiale verkeersveiligheid. Wereldwijd verlagen steden hun stedelijke snelheidslimieten door een combinatie van beleidskaders, handhaving, straatontwerp en communicatie. “Er zijn voldoende gegevens die hun succes bij het terugdringen van verkeersongevallen weergeven. Straatontwerp en infrastructurele veranderingen fungeren als een zichzelf versterkend instrument, waardoor de ruimte voor fouten wordt verkleind en ruimte wordt gecreëerd voor het beheersen van ongevallen die nog steeds kunnen gebeuren als gevolg van menselijke fouten”, aldus Prakash.

Een rapport uitgebracht in 2020 door het Internationale Road Assessment Program (iRAP), een geregistreerde liefdadigheidsinstelling, laat zien dat er in India per dag 879 levens verloren gaan en dat de financiële kosten voor het gezondheidszorgsysteem, de economie en gezinnen dagelijks kunnen oplopen tot 707 miljoen USD. Uit het rapport blijkt ook dat er op 96% van de Indiase wegen, die door voetgangers worden gebruikt en waar het verkeer 40 km/u of meer rijdt, geen formele voetpaden zijn.

“We hebben campagne gevoerd voor meer aandacht voor de preventie van verwondingen en handicaps veroorzaakt door verkeersongevallen. Als scoopbrancards (een ideaal apparaat voor het vervoeren van slachtoffers met mogelijk ruggengraatletsel) op plaatsen kunnen worden geplaatst die gevoelig zijn voor botsingen en er basistraining wordt gegeven aan burgers over hoe ze slachtoffers van een ongeval op de juiste manier moeten vervoeren en binnen het gouden uur naar ziekenhuizen kunnen vervoeren, zouden we kunnen voorkomen blijvende handicaps”, zegt dr. Ketna Mehta, wiens non-profitorganisatie, de Nina Foundation, zich inzet voor mensen met ruggenmergletsel. Mehta voegt eraan toe dat een meerderheid van de mensen die haar non-profitorganisatie in de loop der jaren heeft geholpen bij de rehabilitatie, ruggenmergletsel had opgelopen als gevolg van verkeersongevallen.

Volgens het iRAP-rapport bedragen de jaarlijkse kosten van dodelijke slachtoffers en ernstig gewonden 5,6 procent van het bbp van India. Door tussen 2020 en 2030 jaarlijks 0,26% van het bbp te investeren, kunnen het aantal doden en ernstig gewonden worden teruggedrongen, suggereert het rapport.

Voor sommige overlevenden van verkeersongevallen is het doorkomen van hun dagelijkse routine een zware taak geworden. Rahil Shaikh, die verlamd raakte na een auto-ongeluk in 2005, moest stoppen met studeren en kon daarna nauwelijks nog werk vinden. De 38-jarige Shaikh is rolstoelgebonden en durft zijn huis aan Dockyard Road niet op eigen kracht te verlaten, omdat “de straten van Mumbai die niet universeel toegankelijk zijn, gevaarlijk zijn voor gehandicapten.”

Om dezelfde reden kan hij geen trein of bus nemen, wat zijn werkmogelijkheden ernstig beperkt. “Een van de doelstellingen van de Wereldherdenkingsdag voor verkeersslachtoffers is ook het pleiten voor betere ondersteuning van overlevenden van verkeersongevallen. Het verliezen van de controle over lichaamsfuncties bij personen met een dwarslaesie kan ook gevolgen hebben voor hun geestelijke gezondheid”, aldus dr. Mehta.