Artikel overgenomen uit OECD Development Matters, 17 mei 2023

Door Nneka Henry, hoofd van het VN-verkeersveiligheidsfonds en Rob McInerney, Chief Executive Officer van het internationale Road Assessment Program (iRAP)

Lang nadat de wereld zich heeft hersteld van de COVID-19-pandemie zal een nieuwe gezondheidscrisis dringende aandacht vereisen: de mondiale verkeersveiligheidscrisis. Hoewel het aantal sterfgevallen als gevolg van verkeersongevallen elk jaar een alarmerende 1,3 miljoen bedraagt, is dit slechts een oppervlakkige indicatie van het probleem.

Want de gezondheidslast van onveilige wegen gaat veel verder dan het aantal dodelijke slachtoffers, waarbij levensveranderende verwondingen elk jaar tot wel 50 miljoen mensen treffen. Deze week markeert de 7e VN Mondiale Verkeersveiligheidsweeken het is duidelijk dat regeringen en burgers nieuwe actie moeten ondernemen om de mobiliteit veiliger en duurzamer te maken.

Het is meer dan levens die verloren gaan op de weg

Voor elk verkeersdodelijke slachtoffer zijn er veel meer, veelal jonge mensen in de bloei van hun leven, die niet-dodelijke verwondingen oplopen. Volgens de iRAP Veiligheidsinzichtenverkennerlijden ruim 4 miljoen mensen aan hersenletsel; ongeveer 400.000 mensen raken verlamd of lopen letsel op aan de wervelkolom; en jaarlijks worden ruim 9.000 mensen blind. Deze levensveranderende verwondingen kunnen het verschil betekenen tussen het hebben van een baan en het verliezen van een baan, het maken van een wandeling of het levenslang bedlegerig zijn, en zelfs het krijgen van kinderen.

De kosten van het niet investeren in veiligheid

Naast de fysieke en psychologische schade hebben verkeersongevallen ook ernstige gevolgen voor de toch al onder druk staande gezondheidszorgsystemen en voor de vele gezinnen die vaak de lasten delen van de zorg voor de gewonden. De kosten voor de behandeling van verkeersgewonden en het bieden van voortdurende zorg en revalidatie kunnen exorbitant hoog zijn. Dit is met name het geval in lage- en middeninkomenslanden (LMIC's), waar veel gezondheidszorgstelsels ondergefinancierd zijn en slecht toegerust zijn om dergelijke noodsituaties aan te pakken.

Ten slotte vergroten verkeersongevallen de ongelijkheid, omdat de meest kwetsbare weggebruikers, zoals voetgangers, fietsers en motorrijders, vaak het meest getroffen worden door onveilige wegen. In de LMIC's, waar de tekortkomingen van de wegeninfrastructuur groter zijn, valt de last van verkeersongevallen onevenredig zwaar op de arme en gemarginaliseerde gemeenschappen. In LMIC's is bijvoorbeeld 83% aan verplaatsingen voor voetgangers ingeschakeld onveilige 1- tot 2-sterreninfrastructuur (waarbij 5-sterren als de veiligste geldt). Op dezelfde manier is er 85% aan reizen voor fietsers en 71% aan reizen voor mensen op motorfietsen risicovolle 1- of 2-sterrenwegen. In landen met een hoog inkomen is daarentegen 64% aan verplaatsingen voor voetgangers bezig 1- of 2-sterreninfrastructuur en 63% van de verplaatsingen voor fietsers en 86% van de verplaatsingen voor motorrijders vindt plaats op wegen met 1 of 2 sterren.

Het is duidelijk dat de gevolgen voor de gezondheid van deze ‘pandemie op wielen’ veel verder reiken dan alleen dodelijke slachtoffers, en dringend actie en financiering vereisen. De rimpeleffecten veroorzaakt door verkeersongevallen zouden substantieel kunnen worden voorkomen met een bescheiden hoeveelheid katalytische, duurzame financiering die hoge rendementen oplevert.

Kleine bedragen mobiliseren grote resultaten

Het concept van kleine financiering waarmee grote resultaten worden bereikt, is niet nieuw op de mobiliteitsagenda. De VN-verkeersveiligheidsfonds, dat zijn eerste reeks projecten lanceerde in de maanden voorafgaand aan de COVID-19-pandemie, heeft aangetoond hoe relatief kleine financieringsbedragen voor lage- en middeninkomenslanden betekenisvolle veranderingen in de verkeersveiligheid teweeg kunnen brengen. Van normen voor voertuig- en motorhelmen en rijbewijzen tot medische nooddiensten en veilige infrastructuur ter bescherming van voetgangers en fietsers: de portefeuille van de geaccrediteerde uitvoerende partners van het Fonds, waaronder iRAP, helpt cruciale aspecten van verkeersveiligheidssystemen in bijna 50 landen te veranderen. .

Dergelijke financiering door het VN-verkeersveiligheidsfonds en partners kan de institutionele veranderingen versnellen die nodig zijn voor investeringen door internationale donoren en binnenlandse instanties om de verkeersveiligheid te verbeteren, in overeenstemming met mondiale doelstellingen. Tegelijkertijd bouwt het de business case op voor meer investeringen die levens redden en verwondingen verminderen.

Mondiale doelstellingen redden levens en kosten

Als erkenning van deze op bewijs gebaseerde impact zijn de VN-lidstaten overeengekomen 12 mondiale prestatiedoelstellingen voor verkeersveiligheid Daartoe behoren onder meer het verhogen van de veiligheid van de weginfrastructuur. Ervoor zorgen dat ten minste 75% van het bestaande vervoer voor alle weggebruikers tegen 2030 de mondiale standaard van drie sterren of beter bereikt, zal ruim 95 miljoen doden en ernstig gewonden te besparen alleen al gedurende de twintigjarige levensduur van de behandelingen in de LMIC’s.

Het bereiken van de VN-doelstelling voor meer dan 75% aan reizen Door in 2030 voor alle gebruikers wegen met drie sterren of betere wegen te hebben, zal het aantal doden en ernstig gewonden afnemen gedurende de twintigjarige levensduur van de wegen. In de komende maanden zal de speciale gezant voor verkeersveiligheid van de secretaris-generaal van de VN, Jean Todt, leiders over de hele wereld ontmoeten, waaronder Bangladesh en Paraguay, waar de cijfers over verkeersdoden en -gewonden tot de hoogste ter wereld behoren. De discussies zullen zich richten op de vraag hoe de groeiende last die deze op hun economieën leggen, kunnen worden verminderd, en op de voordelen van langetermijnactieplannen voor verkeersveiligheid en duurzame investeringen.

We zijn allemaal weggebruikers en samen kunnen we de mondiale verkeersveiligheidscrisis aanpakken. De eerste stap is het blootleggen van de verborgen gezondheidslasten van onveilige wegen; de tweede is samenwerken om onze wegen voor iedereen veilig te maken. Door prioriteit te geven aan en te pleiten voor de verkeersveiligheid en door actie te ondernemen om gewonden en dodelijke slachtoffers te voorkomen, kunnen we een veiligere en gezondere toekomst creëren voor onszelf en de komende generaties.